می دانی، حالا بیش از هر وقت دیگری مطمئن ام که مریض ام. مطمئن ام که آدم های دور و برم را هم مریض کرده ام. واقعا مثل یک بیماری واگیر افتاده ام به جان همه آدمهای نزدیک ام. آنچه این مدت از سر گذراندم جز فروپاشی روانی چه بوده. نه که خیال کنی اغراق می کنم، اما حقیقتا این بود که به نابودی روح و روان خودم کمر بستم، به ویرانی کامل ام. به خودم اتهام بستم؛ اتهامی که جزاش در کیش آدمهای قضاوت گر روزگار ما کم از اع-دام نیست، بی آن که واقعا آن جرم را مرتکب شده باشم. می دانی؟ می دانی که باختم؟ من این بار خودم را کامل باختم توی این معامله. چیزی هم دست ام نیامد. نه که منتظر هم باشم چیزی دست ام را بگیرد. آدم که فرو می پاشد هر چه هم بدهند به اش، ثروت نیم دنیا را هم، چه فایده می کند؟ من در نیمه راه عمر تبر به دست گرفتم و تیشه به ریشه ی خودم زدم. باور کن نمی توانم پیش ات بگویم به چه اعتراف کردم. اعترافی هولناک کردم به کاری که نکرده بودم و از تخیل داستان نویسی ام مدد گرفتم که صحنه هاش را بسازم. توی بعضی جزئیات اش ناشی بودم. اما تقریبا بیشتر بخش ها در اعتراف نامه ثبت شد و مهر محکوم خورد پای پرونده ام. حالا هیچ ندارم. دست خالی، روح خالی، همه چیز تهی. و عور.
هر روز ناسزا می شنوم. ناسزایی که سزای من نیست. اگر حرف های دیگری بود، چیزی شبیه ، لکاته حتی، حق ام بود. در خورش بودم. اما این یکی. نه این که بد باشد، به من نمی چسبد. لباس اش زار می زند به تن ام. مریض ام اما نه آن مریضی که پای حکم ام مهرش خورد و آن طور. نمی دانم. تو می دانی اما. اگر تو بودی لابد این طور گیر نمی افتادی. مثل من نیستی تو. هستی؟ مثل من نمی روی تا لبه ی پرتگاه و بعد نمی ایستی که سقوط ات را کیلومترها تماشا کنی. مثل من بنده ی نقطه ضعف هات نیستی تا چشم بسته بروی به مسلخ و بگذاری که شقه شقه ات کنند. باور کن که شقه شقه ام. باور کن که دق مرگم من. دق کرده ای تو، اما آن دق که من کرده ام تو چه می دانی که چیست؟ دق هم از دست من دق کرده حتی.
زبانم نمی چرخد به گفتن و دست ام نمی رود به نوشتن. کابوس پیش آن چه کشیده ام هیچ است. دق مرگم من که دق از دست من دق کرد.
طور دیگر باید بگویم یا اصلا هیچ نگویم
ام ,دق ,نمی ,هم ,مثل ,تو ,می دانی ,من دق ,دست ام ,مثل من ,باور کن
درباره این سایت